post

Goeiemiddag,

Eerst en vooral wil ik het Vredesplatform Oostende bedanken om mij hier vandaag het podium te geven. Ik ben een blanke vrouw van 42 jaar, geboren en getogen in Oostende, en aldus geprivilegieerd ‘zoals ze zeggen’.

In voorbereiding van vandaag, was ik aan het reflecteren over wanneer ik voor het eerst in mijn leven met oorlog in aanraking kwam, of wanneer het voor het eerst dichterbij kwam. En ik praatte er deze week met enkele leeftijdsgenoten over. Dat was in 1993, met de crisis in de Balkan, toen er voor het eerst gezinnen asiel kwamen zoeken in onze stad, in onze wijk, in onze straat. Ook in de wijk Zandvoorde, waar ik opgroeide zocht een jong gezin met kinderen onderdak. Dat was op het einde van mijn lagere school.

Toen ik later als 21-jarige in Burkina Faso onderzoek deed, brak na een mislukte staatsgreep in buurland Ivoorkust (september 2002) een burgeroorlog uit. Was het omdat ik logeerde bij een oorlogsjournalist en dat hij al wat ‘gevoelloos’ was geworden voor geweld en oorlog, ik begreep het in elk geval niet goed toen hij met oorlogsverhalen terugkwam van het front.Toen ik jaren later in Rwanda woonde en werkte, en de nasleep van de genocide er nog volop aanwezig was.

Ik kreeg inzicht in de jarenlange strijd in Congo dankzij de boeken van auteur Kris Berwouts die schreef over ‘Congo’s gewelddadige vrede’ en die dit jaar helaas op veel te jonge leeftijd overleed. Ik kreeg inzicht in het conflict Israel-Palestina dankzij het boek en de persoonlijke reflecties van Geert Vervaele in ‘Ik weiger te haten’. 

Toen ik deze week woensdag aan de lijn ging met mijn vriendin Armine die me vertelde dat ze deze zomer nog geen vakantie had genomen, en in oktober zou gaan reizen. Toen ik haar vroeg of ze naar Armenië zou gaan, werd het stil aan de andere kant van de lijn. Ik had nog niets gehoord over het opnieuw oplaaiende conflict in Nagorno-Karabach, tussen Armenië en Azerbeidzjan. Op donderdag kwam het ook ‘in onze media’ en werd pijnlijk duidelijk hoe oorlog ook hier slachtoffers blijft maken. Een dode in Brugge, die door de heropflakkering van het conflict met getrokken messen de straat op trok. Heroïneverslaafde, ja, maar met een traumatisch verleden.

Het is dus pas vandaag, nu we in onze stad met zoveel mensen van over de hele wereld samenleven en samenwerken dat ik, en met mij velen, pas beseffen hoe oorlog mensen uiteendrijft, mensen op de vlucht doet slaan en mensen ook weer samenbrengt.

En wat kan de rol van een lokaal bestuur dan zijn? De onvrede en de onrust in je stad erkennen, de oorzaken proberen weg te werken en oplossingen zoeken. Door te luisteren en door samen te werken.

En dat doen we elke dag opnieuw, door in onze sociale kruidenier De Antenne een open huis te creëren, door mensen een plek van rust te geven en door voeding als een hefboom en niet als een hulpbron te zien maar ook door het Regenbooghuis aan Zee, door ’t Leeshuus of door O.666 te erkennen als unieke plekken in onze stad waar iedereen welkom is en waar iedereen zich thuis voelt. 

Door volop de strijd tegen energiearmoede te voeren, samen met het Energiehuis én de vele maatschappelijke werkers in onze stad. Door te ijveren voor klimaatrechtvaardigheid, en ook in onze zusterstad Banjul in Gambia oplossingen te zoeken en het middenveld daar te ondersteunen. Door TEJO te ondersteunen zodat vrijwilligers kunnen luisteren naar de onvrede en de onrust bij jongeren in onze stad. Door samen met AVANSA activiteiten op te zetten met als thema mensenrechten of postkoloniale blik. Door ruimte te geven letterlijk (in het straatbeeld) én figuurlijk aan herinneringseducatie, of het nu gaat over het koloniaal verleden van onze stad, de Vissersopstand(en) of de herinneringen aan het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat en veel meer proberen wij elke dag te doen met zoveel organisaties in het middenveld. En velen zijn hier dan ook vandaag aanwezig.

Maar ik roep ook iedereen op om te proberen als individu het verschil te maken, elke dag opnieuw. En door eens uit onze comfortzone te stappen. Het doet deugd om met gelijkgezinden van gedachten te wisselen, en er is een goede ‘vibe’ vandaag. Maar ik ben ook een echte pleitbezorger om de hand te reiken, te luisteren en de dialoog aan te gaan met mensen die anders over de diversiteit in onze samenleving denken, en vooral na te gaan waar hun angst, hun onzekerheden, hun frustraties vandaan komen en proberen elkaar ‘een beetje’ te begrijpen. Laat het een oproep zijn om elkaar niet te snel te veroordelen, en zelf in je wijk, in je straat, in je familie en in je gezin vrede, rust en geborgenheid te zoeken en te vinden.

Laten we elkaar omarmen en elkaar soms ook gewoon met rust laten.

Ik dank u.

Silke Beirens

Schepen van mens en milieu

Vredeswandeling, 24 september 2023